Samen met de meiden van dames 1 heb ik een heel bewogen handbalseizoen mogen ervaren, zowel als trainer/coach en als mens.

Als trainer/coach werd ik vanaf het eerste trainingsmoment tot en met het laatste fluitsignaal steeds voor verrassingen gesteld. 

Ik houd wel van verrassingen en ga uit van de stelling: de flexibelste is de sterkste. Dat is stelling 1 waar ik me het afgelopen seizoen ook steeds aan heb vastgehouden.
Stelling 2 heeft te maken met hoe we trainende en gingen spelen: ga beter maken wat al goed is, want als we dan niet beter spelen is het altijd nog goed.

Ik heb het hele seizoen, zonder 1 uurtje van uitzondering, met passie en plezier handbal mogen doceren, begeleiden en coachen. Ik heb het hele seizoen speelsters gezien die op training flink hun best deze en op wedstrijden zonder schroom of faalangst voluit gingen. Het was lang niet altijd spankelend en even succesvol, echter elke speler die op het veld stond gaf alles wat ze kon geven.
Daar ben ik ongelooflijk trots op en dat we de 3^de plek in de hoofdklasse wisten te bereiken is ook grandioos, de hoogste klassering voor een DS1 team van de Sprint ooit.

Als mens hebben de meiden van DS1 mij echt verrast. Hun werklust, hun humor en hun regelmatige verbaasdheid over mijn reactie en handelen na een zoveelste inbreuk (door wat dan ook) op zeer gewenste regelmaat, hebben mij diep positief geraakt.

Ik heb met diverse speelster veel meer persoonlijk contact gehad dan met anderen en dat is ook heel normaal.

Zaterdag 6-4-2019 was de laatste competitiewedstrijd tegen ESC’90 in Stein.
Het was, na 40 seizoenen, ook tevens mijn allerlaatste actie als trainer/coach.
het mooie was dat ik in het seizoen 1978-1979 in deze sporthal mijn 1^ste wedstrijd coachte. De wedstrijd liep als het hele seizoen liep, met vele ups en vele downs en het sierde beide teams dat er tot aan het laatste fluitsignaal vol geknokt werd en voor de winst gegaan werd. Met de 27-27 eindstand heb ik helemaal vrede mee. Na de wedstrijd werd ik nog enorm verrast door de vele mensen die extra voor mijn laatste wedstrijd waren gekomen, uit Duitsland, België en Nederland. Dat er vanuit Deurne niet alleen de vaste supporters, Mark, Piet en regelmatig Carlus, ook Erik van Kessel was, voelde heel erg fijn.

Mijn afscheid is er een met gemengde gevoelens, want na 40 seizoenen opeens echt helemaal niet meer meerdere keren per week naar de sporthal moeten om te trainen en spelen voelt nog niet echt handig.
Wel gaat er tijd zijn om alle herinneringen te herbeleven en koesteren en nog veel belangrijker om samen met mijn Reggy onze verhuizing naar Madeira te gaan realiseren en van dit laatste word ik wel heel blij.

Alle verenigingen, besturen, spelers en speelsters, scheidsrechters en supporters welke ik de afgelopen 40 jaar het mogen ontmoeten en ervaren: 

kei bedankt voor jullie vertrouwen en samenwerking, veel geluk en succes en een hele goede gezondheid.